#ظلم #التفسير_الأقوم عدل و ظلم در مقابل هم قرار دارند، به گونه‌ای که این دو هیچ‌گاه با هم در یک جا جمع نمی‌شوند. این سه حرف ظلم دارای دو معنی اصلی است؛ اول تاریکی و سیاهی و دوم چیزی را در غیر موضع شایسته اش قرار دادن. همان طور که شخص در تاریکی چیزی را نمی‌بیند، کسی که ظلم می‌کند هم گویی در تاریکی فرو رفته، نمی‌تواند جایگاه های درست اشیاء و اشخاص را به خوبی درک کند. به عبارت دیگر تاریکی جهل او، سبب کج اندیشی و سبب نابجا سخن گفتن و نابجا عمل کردن او می شود و اشیاء و اشخاص را در جایگاهی که خداوند سبحان برای آنها تعیین فرموده است ، قرار نمی دهد و رعایت استحقاق ها را در منع و اعطاء نمی کند. در مفردات آمده است که نزد اکثر اندیشوران و اهل لغت، ظلم، قراردادن اشیاء در غیر جایگاه تعیین شده برای آنها از جانب پروردگار منان است، حال به کاستی باشد یا زیادت. در لسان العرب نیز بر همین معنا تأکید شده است. «التحقیق فی کلمات القرآن الکریم» نیز این تعریف را با قید «از روی تعدی و ستم»، کامل کرده است. ظلم اسم مصدر از ظَلَم است و در لغت به سه معنی استعمال شده است: معنای اول: قراردادن چیزی در غیر جای مناسب خودش است؛ بنابر این تعریف، عدم رعایت استحقاق ها در تعاملات، یعنی، منع حق از مستحق و اعطای حق به غیر مستحق از مصادیق بارز ظلم است. از این باب است که عرب می‌گوید هرکس به پدرش شبیه باشد ظلم نکرده است؛ یعنی شباهت را در غیر موضعش قرار نداده است؛ و می‌گوید آن کس که گرگ بچراند، ظلم کرده است؛ یعنی رعایت و چوپانی را در غیر جای مناسبش قرار داده است. در مقابلِ ظلم به این معنی، عدل به معنی قراردادن هر چیزی در جای مناسب خود است... لازم به ذکر است جایگاه مناسب اشیاء و اشخاص را پروردگار منان، تکوینا و تشریعا مشخص فرموده است. قوانین نظام طبیعت و مقدرات الهی همچنین احکام و شرایع الهی ، جایگاه مناسب اشیاء و اشخاص را تعیین کرده اند. بنابر این قراردادن اشیاء و اشخاص در جایگاهی که پروردگار منان بر اساس قوانین نظام طبیعت و احکام و مقررات وحیانی تعیین فرموده است، عدل و خلاف آن ظلم است. پر واضح است نفس انسان به خودی خود در ظلمات جهل غوطه ور است و تا از نور عقل به عنوان حجت باطن و از نور امام حق و معصوم (ع) به عنوان حجت ظاهر نور نگیرد، سرگشته و حیران است و قادر به تشخیص جایگاه مناسب اشیاء و اشخاص نیست. معنای دوم: تجاوز از حد است؛ به این معنی است که قرآن کریم گناهان را ظلم می‌نامد چون گناه، به هر ترتیب، شکلی از تجاوز از حدود الاهی است و از این باب است که هرکس بدون انحراف به چپ و راست در یک راهی پیش برود، عرب درباره او می‌گوید، ظلم نکرده است و باز از همین باب است که برخی از کتب لغت تصرف غیر مجاز در عین و منفعت یا حق متعلق به دیگری را ظلم نام گذاری کرده اند. معنای سوم: کم‌کردن است؛ ظلم به این معنی در قرآن کریم به کار رفته است. پروردگار منان در سوره کهف آیه 33 می‌فرمایند: ﴿كِلْتَا الْجَنَّتَيْنِ آتَتْ أُكُلَهَا وَلَمْ تَظْلِمْ مِنْهُ شَيْئًا وَفَجَّرْنَا خِلَالَهُمَا نَهَرًا﴾«هر دو باغ، میوه خودش را می‌آورد و از آن چیزی کم نمی گذاشت و ما در میان آن دو (باغ) جویباری روان ساخته بودیم». البته صاحب معجم مقائیس تنها معنای اول را برای ظلم ذکر کرده است و ظاهر این اکتفا، این است که معانی دیگر، معنی اصلی این واژه نیستند، بلکه از معانی مجازی آن یا از فروع معنی اولند. ...در صورتی که واژه ظلم در آیه یا روایتی همراه با قرینه‌ای آمده باشد، بدیهی است که معنی آن، با توجه به قرینه همراهش تعیین می‌شود؛ ولی در صورتی که بدون قرینه به کار رود، بر شایع‌ترین معنی خود که همان ظلم رفتاری است حمل می‌شود چون امام معصوم و تعیین شده از جانب خدا علیه السلام ، مبین احکام و شرایع و حدود الهی برای ما هستند و به عنایت و توفیق الهی، معصوم اند و در بیان احکام کوتاهی نمی کنند و در تشخیص موضوع خطا نمی کنند، بنابر این ، هیچ جایگزینی ندارند و عدل ، فقط با پیروی از آن بزرگوار محقق می شود و ظلم در حقیقت، )لغتو اصطلاح ( خروج از اطاعت امام معصوم و عدم پیروی از حجت خدا (ع) است و پیروی از غیر معصوم است و نمود آن، قرار دادن اشیاء و اشخاص در غیر جایگاه خردمندانه و خدا پسندانه آنها است که در نهایت به فساد و افساد فی الارض منتهی می شود. البته این مدعا، پشتوانه ای قرآنی و روایی دارد. Show Less >>